دندونپزشکی یا...

امروز تولد سه سالگیش بود!
وقتی به این مناسبت پست جدید گذاشتم یه حس خاصی بهم دست داد
حسی که الانم باهامه!
واقعا نمی دونم چه اسمی می شه برای این حس گذاشت، اصلا نمی دونم میشه اسمی براش گذاشت!
یه جوری شدم، همراه با همون حس بغض کردم ولی گریه نه! هر چند بعید نبود اگه کسی پیشم نبود گریه هم میکردم!(دوباره نیای بگی باز گریه کردی)
همه این مدت مثل یه فیلم جلوی چشمم اومد
چرا اومد
چرا رفت
چرا بر گشت
چرا نموند...
نمی خوام گریه کنم ولی نمی شه!
شاید اگه .... اونوقت الان اوضاع خیلی فرق میکرد
کاش اونقدر قادر بودم تا میتونستم مصلحت خیلی چیزا رو درک کنم!
ولی چرا هیچ وقت اونجوری نمی شه که می خوای!
به بدترین شکل ممکن یه احساس که مثل گل لطیف و پاک بود زیر پا له شد
الان دقیقا مثل یه دمل قدیمی میمونم که دوباره چرک کرده!
می خوام برای همیشه از دستش راحت شم، هر چند میدونم جاش همیشه می مونه! پس خالیش میکنم؛ چون اگه خالی نشه ممکنه برای همیشه باقی بمونه!
همیشه خودمو مقصر این قضیه می دونستم، اینکه چرا اینقدر زود دلم لرزید؛ چرا اینقدر زود همه چی وارونه شد!
عاقلانه نبود ولی عاشقانه بود و من عشق رو انتخاب کردم! ولی اون با عقلش برام تصمیم گرفت.
الان که فکرشو میکنم میبینم شاید بهترین کار رو کرد، من جای اون نبودم تا سختی های مشکلش رو لمس کنم ولی خواستم مرهم دردش باشم که نزاشت! به خاطر خودم نزاشت نه به خاطر خودش!
شاید اون موقع کور بودم و مشکلش برام اهمیتی نداشت ولی نهایت سه چهار سال بعدش چی!!! باز هم همون نظر رو داشتم؟!
 مشکل کوچیکی نبود که بشه پنهانش کرد، یه معلولیت جسمی بود و اونقدر شهامتش رو داشتم که بتونم با وجود ... . حتما نداشتم که نشد!
میدونم با این توجیه کردن ها چیزی درست نمی شه!
گوشی موبایل رو بر داشتم که مثل سال های قبل بهش خبر بدم، 091268 ولی پشیمون شدم! مگه سال قبل چه اتفاقی افتاد که الان میخواد بیوفته!
اصلا بی خیال! بزار این دمل همونجور بمونه!
حرف های بالا رو اصلا جدی نگیرید!

برای اینکه حال و هوامون عوض شه از دیشب مینویسم!
دیشب ییهو دیدم بین دندون نیشم با دندون های جلو(فک پایین سمت راست) یه لکه ی سیاه دیده میشهآخه مگه میشه ! بعد کم عقلی کردم و گفتم بریم دندون پزشکی، و والدینم هم که بدتر از خودم رو دندونهام حساسن به زور منو بردن ساختمان پزشکان سر کوچه امون!
همین که وارد ساختمون شدیم به خاطر بوی بدی که میومد حالم بد شد و گفتم من پشیمون شدم! ولی مگه کسی گوش به حرف من میده!
وقتی بهم گفت بشین رو این صندلی تا ویزیت بشی دستام میلرزید!(فک کنم یه ژنی دارم که از دندونپزشکا و دندونپزشکی میترسم) چند دقیقه ای طول کشید تا دکتر جان بیاد! تو این چند دقیقه وقتی دور و اطرافم و نگاه کردم بلند شدم نشستم گفتم مامان بر گردیم من نمی خوام ایدز بگیرم! آخه نمی دونی چقدر کثیف بودن، تمام وسایلشون بوی گند میداد، روپوشای تنشون همه رنگ خون آبه بود! و هیچ کدوم دستکش دستشون نبود! در این هنگام دکتر اومد ولی اول یک متر شکمش اومد بعد خودش اومد، بیشتر شبیه مرده شور بود تا دندونپزشک بعد بدون دستکش فکر کنم یه دونه از این چوب بستنی ها که رو زمین افتاده بود رو بر داشت کرد تو دهن من! دستاش بوی ... میداد، بعد بهم گفت" پاشو هیچیت نیست،اون لکه نیست، رگه بین دو تا دندونته! چه دندونای خوبی داری واقعا یه لک هم روش نیست!" من: " دکتر جان این لکه، من بهتر میدونم" از زیر عینکش نگام کرد و گفت:" من دکترم یا شوما" اگه روم میشد میگفتم یا شوما، ولی حیا اجازه نداد، خلاصه که جاتون خالی یه سر رفتیم مرده شور خونه و بر گشتیم! ولی من که به گفته ی این مرده شوره اعتماد نمی کنم و حتما میرم یه جای دیگه تا حرفم رو ثابت کنم!



پی نوشت: خدا جون شب های قدر هم گذشت! قربونت برم بهترین ها رو امسال برامون رقم بزن!

sms نوشت:چشمهایت را به خاطر کسی که قدر نگاهت را نمی داند گریان نکن!(با خودم بودم)

جک نوشت: لره اسم پیامبر یادش میره میگه: بر جمال پدر خانم علی (ع) صلوات