فک کن

فکرشو بکن!
موقع دانشجویی، توی دانشگاه یکی از پسرای دانشگاه بهت ابراز علاقه کنه. اینقدر این ابراز احساسات ادامه پیدا میکنه تا تو هم نرم میشی و تصمیم میگیری فکرات رو بکنی! بعد به این نتیجه میرسی که میتونی تا آخر کنارش باشی! بعد خیلی ناگهانی تو مریض میشی(دقیقا نمی دونم چه نوع مریضی) ولی حتما اونقدر حالت بد میشه که پسر مورد نظر ناپدید میشه! تو خوب میشی، سالم سالم، ولی هر چی میگردی اثری از پسره پیدا نمیکنی. برات خبر میارن که مرده! حتی شماره قطعه و ردیف مزارشم بهت میدن. حال خوبی نیست میدونم، ولی تو سعی میکنی فراموش کنی و اتفاقا موفق هم میشی. یه پسر مهربون میاد خواستگاریت، تو هم دوسش داری و بهش جواب مثبت میدی، با هم ازدواج میکنید، احساس میکنی خوشبخت ترین آدم دنیا هستی! زندگی خوب همسر خوب، هیچی کم نداری تو زندگیت. چند سال(چهار یا پنج) از زندگی مشترکتون میگذره و ناگهان همسرت تو اوج جوونی بر اثر سکته قلبی فوت میکنه!!! باورش برات سخته، چون همسرت مشکلی نداشت، ولی عمرش به دنیا نبود و تو رو با کوهی از آرزو تنها میزاره. کم کم داری نبودنش رو باور میکنی و باهاش کنار میای. هنوز چند ماه(سه یا چهار ماهه) از مرگ همسرت نگذشته که تصمیم میگیری به زندگیت با وجود نبودن همسرت ادامه بدی! دوباره میری سر کار، یه روز که تو محل کارت نشستی و داری کارت رو میکنی یکی میاد میگه سلام خانم فلانی! و وقتی سرت رو بالا میکنی به چشمات شک میکنی! یک مرده ای رو میبینی که زنده جلوت ایستاده.آره همون پسری که یه زمانی میگفت عاشقته! ارواح عمه اش الان سر و کله اش پیداش میشه! تو دیگه الان ازش متنفری ولی اون پسر اصرار داره که تا قبل از عید بیاد خواستگاریت...



پی نوشت: خدا رو شکر میکنم که جای این دختر نیستم!
پی نوشت بعد: اینم یه نمونه ی دیگه از معرفت پسرا! آخه من چی میتونم بگم؟!! هان؟؟؟