خودمونی

دیشب موقع تماشای فیلم "آخرین گره خورشید"،وقتی بازیگره گفت: وقتی میخندید، یه چال کوچولو روی گونه سمت چپش می افتاد؛ مامان و مادر بزرگم به اتفاق به من نگاه کردن و گفتن تو رو میگه ها!! منم این شکلی شدم(با چال روی گونه چپ)

از قرار معلوم جمعیت و تربیت بدنی رو هم که فکر میکردم می افتم بالای دوازده شدم.

دوشنبه هفته ی دیگه با مینا خونه ی مریم اینا دعوت شدم. آخر هفته ی دیگه هم خونه ی مرجان اینا پارتی داریم، از اون پارتی های حسابی که دو تا تولد هم توی خودش داره.

اصلا چه معنی داره کسی که سیم کارتم به نامش بود بره و سیم کارت رو تعلیق کنه!!! کلی درد سر کشیدم تا فهمیدم منظورش از این کار این بوده که من برم به نام خودم بزنم. خب عینهو بچه ی آدم زنگ میزدی میگفتی دیگه! اگه بدونی چقد سختم بود وقتی توی شهر غربت بی موبایل شدم!!!

به یک بازی بیشرمانه دعوت شدم ولی کلا من از این بازیا نمیکنم خب!

یه بازی دیگه هم بود که عکس محتویات کیف بود، که یادم رفته بود انجام بدم، ولی کلا مطمئنم محتویات کیفم توی یک عکس معمولی جا نمیشه و حتما احتیاج به پانورما داره.

دیروز وقتی استاد گفت فایل های تحقیقاتتون رو هم برام ایمیل کنید، با اعتراض بی نظیر دانشجویان محترم مواجه شد؛ اون موقع بود که فهمیدیم همه ی بچه ها تحقیقاشون رو خریدن و کسی فایلش رو نداره.(خدایی کلاس نمونه یعنی کلاس ما)

دیشب عادل هیچ جوابی نداشت برای توجیه اینکه چرا ییهو درصد طرفدارای پرسپولیس رفت بالای پنجاه درصد!!!! ولی کلا از وقتی این طرفداران تراکتور سازی رو نشون میده برنامه جذاب تر شده

پی نوشت: امروز دکلمه ی عمو خسرو، به نام  "زیبا" رو دریافت کردم که فوق العاده بود، پیشنهاد میکنم شما هم گوش کنید

پی نوشت بعد: نیو نیل وارنیش اند نیو مسیج

sms نوشت: اندکی عاشقانه تر زیر باران بمان، ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کند(ذوق زدگی به خاطر دو قطره بارون)

اضافه نوشت: به قلم فرزانه شیدا

                     سکوتت را نمی بخشم

                     سکوتت را نمی بخشم که در آتشگه این معبد عشق

                     که سوزان تر ز آتش، شعله ها دیدم

                     تو از این شعله، شمع ِ غصه ی دل را

                     فروزان کرده ای؛ آنگاه...

                     براه خود روان گشته، مرا تنها رها کردی

                     که سوزد این دلم

                     با شمع اندوه فروزانی

                     که دستانت، درون سینه ام افروخت...

                     در این آتشکده در سوز تنهایی

                     ترا هرگز نمیبخشم بر این آتش

                     نه حتی آن سکوتت را...