...

الان دقیقا بیست و چهار روزه که من نیومدم اینجا! شاید بهترین کار همین سکوت بود، سکوت کردنم بهتر از این بود که هر روز و هر ساعت بیام و از اوضاع وحشناک روحی و جسمیم بنویسم، به جرات میتونم بگم بدترین روزهای عمرم رو گذروندم و با جرات بیشتر باید اعتراف کنم در مقابل مشکلاتی که برام پیش میاد بدترین نوع عکس العمل رو نشون میدم، با کوچکترین مشکل خودم رو میبازم؛ توکلم رو از دست میدم . روزها و هفته ها طول میکشه تا با مشکلم کنار بیام! مشکلات هم یه جور امتحانه و من نمیتونم به خوبی از پس این امتحان بر بیام! توی این روزها دوستام و خونواده ام هر کاری از دستشون بر میومد کردن تا روحیه ام رو بدست بیارم، از دلداری هاشون، از ملاقات های غیر منتظره و سفرها و مهمونی های ناگهانی... ازشون ممنونم. توی این مدت همه نوع بیماری عصبی رو تجربه کردم. دقیقا از هفته ی پیش بود که تونستم با این مشکل کنار بیام، من برگشتم، بدون اینکه معجزه ای که منتظرش بودم رخ بده!

پی نوشت: استاد بهم نمره رو نداد، حتی بیست و پنج صدم هم به مقاله هایی که بچه ها با زحمت و هزینه جمع کرده بودن، نداد! این درس رو تونستم ترم تابستون بردارم؛ همین که این درس تابستون ارائه میشه، خودش یه جور معجزه است
پی نوشت بعد: الان روحیه ام مثل قبله