کفر

هی میخوام در مورد این مزخرفاتی که ذهنمو درگیر کرده چیزی ننویسم، ولی نمیتونم!
دیشب چند ساعتی همینطور به سقف نگاه میکردم، به روزهایی که گذشتن فکر میکردم. آدم ضعیفی هستم که مدام توی کار خدا شک میکنم. من و اطرافیام برای شروع هر کاری به خدا توکل میکنیم، ولی بیشتر مواقع اون کار به خیر تموم نمیشه! دیشب نمیدونم چرا وقتی داشتم به این موضوع فکر میکردم و نمه نمه اشک میریختم، به ندا اس ام اس زدم و همینو ازش پرسیدم، میدونستم خوابه ولی باید ازش میپرسیدم، چون اون لحظه ای که از خدا خواست هر چی به خیر و صلاحه پیش بره من بودم، ولی بعد از چند وقت معلوم شد که به خیر نبود. پس چرا میگن به خدا توکل کن و همه چیز خوب پیش میره. ما بنده های عجولی هستیم که تحمل حکمت خدا رو نداریم.

پی نوشت: هی میخوام به روی خودم نیارم نمیتونم. هیچی ننویسم بهتره ولی بدونید تصمیم بزرگی دارم میگیرم، شاید بعد از اون اینجا رو پاک کنم و برم دنبال یه خونه ی جدید! چون دیگه اون آدمی نیستم که اینجا رو خط خطی می کرد.