روز اول کلاس

در مورد پست قبل یه توضیح کوچیک بدم و دیگه حرفشو نزنیم
پنجشنبه قبل از اینکه بریم خونه خاله اینا (به خاطر تولد آتنا) اینقد کولی بازی در آوردم که فک کنم تونستم حرف خودمو به کُرسی بنشونم، هر ترفندی که توی فیلما و کتابا دیده بودم و خونده بودم و از دوستام شنیده بودم به کار بردم تا تونستم رو مامان تاثیر بزارم
از چهارشنبه غروب که فهمیدم تا پنجشنبه صبح اینقد حرص خوردم که تو این دو هفته هر چی دوا درمون رو پوستم کرده بودم همش یه دفعه بر باد رفت و هر چی جوش پنهون هم داشتم زد بیرون
نمی خوام دیگه در موردش حرف بزنم، اگه خبر جدید تری شد در جریان میزارمتون


تولد آتنا هم جای همتون خالی ! اینقده فعالیت کردم که آخر شب از خستگی داشتم هلاک میشدم، فک کنم وقتی فیلمشو ببینیم فقط من وسط باشمخوب البته من بی تقصیرم چون آتنا فقط با من میرقصید و از اونجایی که تولد اون بود من هم باید همراهیش میکردم

گرمای این چند روزه بی سابقه بودهر روز تو حموم بودی ولی انگار نه انگار! به خاطر رطوبت هوا هم بود! وقتی هم که برق میره دیگه هیچی....؛ جالب اینجاس وقتی برق میره من و بابا شروع میکنیم غر زدن به پرزیدنتمون

شنبه یه روز مصیبتی بود که نگو! روز اول کلاس هامون بود، هر چند سر کلاس ما در حال چُرت بودیم ولی وقتی میگفت تو بحث ها شرکت کنید ، من و ندا مجبور می شدیم با هم دو کَلُوم خارجکی حرف بزنیم
سه درس هم عقبیم! الانم کلی مشق نوشتم
از وقتی با همکارا میریم کلاس زبان اصولا همه تو محل کارمون سعی میکنیم خارجکی صحبت کنیم(که فعلا محدود شده به سلام و خدا حافظی)

احساس خستگی میکنم!
فک کنم این احساس تو نوشتن پستم هم تاثیر گذاشته(گمون کنم یه پست بی حال و هیجان رو خوندی)در هر صورت معذرت می خوام که وقت نازنینتو اختصاص دادی به خوندن این پست




smsنوشت: دوستا تکه های پازلن، اگه یکیش کم بشه هیچی جاشو نمی گیره و اون پازل هیچ وقت کامل نمی شه؛ تو یکی از همون تکه هایی که هیچ وقت گم نمی کنم!!

پی نوشت:امسال هم لیل الرغائب گذشت بدون ...