اندر احوال

بالاخره امروز یه کم وضع اینترنتمون بهتر از روزهای دیگه است و با خیال راحت میتونی به جیمیل و گودرت سرک بکشی!
پریروزا صبح خواهری رو بیدار کردم واسه کنکور ارشد! روزگاریه واسه خودش! ولی خب خواهری هم راحت رفته و سر جلسه خوابیده، اصولا بدون کلاس استعداد رتبه آوردن نداره! برای کاردانی که بدون کنکور رفت علمی کاربردی، کارشناسی هم رفت مدرسان شریف تا تونست رتبه دو رقمی بیاره، این یکی که دیگه هیچی! عین خواهرش نیست که بدون کلاس و اینا رتبه هشت هزار بیاره و بره دقوز آباد درس بخونه!
اصولا پول دستم نمیمونه، هر وقت به میلبون میرسه، سریع سرمایه گذاری میکنم! توی همه ی بانک ها از این حساب های زرین و طلایی دارم! مامان بزرگ هم پولش رو داده بود دستم، منم رفتم از این اوراق های میدان های گازی خریدم، بهش نگفتم، ولی یهو سودش رو بهش میدم تا خوشحالش کنم، طفلک مامان بزرگ یه نفره، البته عمو و محیا هم پیشش هستن، ولی به قول خودش، یارانه بهش میدن 89 تومن، ولی پول تلفنش میاد بیست تومن، پول گاز شصت تومن، برق سی تومن، آب هم کمتر از بیست تومن براشون نمیاد، عمو که هیچی نمیده، همه رو مامان بزرگ میده! ولی کلا وضعش خوبه، سیصد از بنیاد میگیره، ماهی دویست تومن هم هر کدوم از پسراش بهش میدن، اینه که راحت میتونه پولاشو جمع کنه! اولاد زیاد داشتن به درد این روزها هم میخوره!

پی نوشت:امروز رفتم خونه ی خاله کوچیکه تا دوربین رو ازش بگیرم، یه بادکنک باد کرده همراه با نی هم در طول مسیر دستم بود که به نگار برسونم، نگاه های مردم دیدنی بود
پی نوشت بعد: فیلم مری و مکس رو دیدم، دوسش داشتم، مونده آپ رو ببینم
پی نوشت بعد بعد: آخرین ماه سال

گلریز

یکی از آدم هایی که دوسش دارم س گلریزه، خیلی آدم دوست داشتنیه، درسته خیلی از غذاهایی که درست میکنه واقعا قابل خوردن نیست، ولی بعضی از غذاهاش خوشمزه و متنوعه! یکی از بیننده های پرو پا قرص برنامه هاش منم، بیشتر غذاهاشم مینویسم. بیشتر اونایی رو هم که مینویسم درست هم میکنم، نمیدونم چرا همیشه از غذاهاش تعریف میکنه، در صورتی که با ذائقه(زائقه) ما جور نیست. یه دفعه یه ماکارونی متفاوت درست کردم از روی دستوراش که تا دو روز حالم بد بود، تازه فقط یه کم خوردم و بقیه اعضای خونواده رو هم مجبور کردم نخورن، همه رو چپه کردم توی سطل؛ دیشب هم خوراک لوبیای مکزیکی تندش رو درست کردم، طعم خوبی داشت، فقط نمیدونم چرا من به حرفش گوش کردم و دو قاشق فلفل قرمز و دو تا از پسرای خودمو توش انداختم، خیلی تند بود ولی خوشمزه بود! درسته اعلام کردن غذاهای فرنگی نباید آموزش بندن، ولی س گلریز هنوزم سری برنامه های غذاهای فرنگی و بین الملل رو داره! چند هفته پیش هم اومده بود توی برنامه رادیو هفت که هر شب از شبکه هفت پخش میشه و یکی از برنامه های دوست داشتنیه، در مورد غذاهای عجیب حرف میزد، طرز تهیه بستنی سوخاری رو هم یاد داد، بعدشم خیلی تاکید کرد که دوستاش و اقوامش دست پخت خانومش رو بیشتر دوست دارن و با وجود اینکه خودش کارشناس آشپزیه ولی گفت دستپخت خانومم عالیه! همینه که دوسش دارم!

پی نوشت: نمیدونم چرا بعد از دیدن دو قسمت از برنامه بفرمایید شام، دوست داشتم در مورد س گلریز بنویسم! شاید به خاطر اینکه کارشناس خودمون رو به رخ مجری های اون برنامه بکشم!
پی نوشت: امروز چند دقیقه به آخرین حرفی که بهم زدی خیره شدم، بعد از چند دقیقه اون آخرین ایمیل رو هم حذف کردم!
شعر نوشت: آن روز با تو بودم، امروز بی توام .آن روز که با تو بودم، بی تو بودم .امروز که بی توام با توام(حمید مصدق)

باور

روزها از پی هم میگذرند و ما همینطور بی عار میچرخیم.
واسه خودمون هی اینور و اونور میریم بلکن روزهامون عین هم نباشن، بلکن کمتر به غصه هایمان فکر کنیم. بعد این وسط هر کی میبیندمون میگه عه هنوز کار پیدا نکردی؟ دقیقا عینهو اون وقتایی که میگفتن عه هنوز درست تموم نشده؟
توی این چند روزه فهمیدم که وقتی کسی یا گروهی رو دوست داری،( این دوست داشتن خودش مراحل داشته) تمام تلاشت رو میکنی تا عقاید و باور هات رو به سمت کسی که دوسش داری سوق بدی! خیلی جالبه ها! مثلا خیلی راحت نظرت نسبت به رنگ مورد علاقه فرد تغییر میکنه( به زبان خیلی ساده اش) دیگه چه برسه به باور ها! تمام این اتفاقات طی چندین سال رخ داده. حالا به یه دوره ای رسیدی که دیگه مرید اون فرد یا گروه نیستی! تکلیفت چیه؟

پی نوشت: پنجشنبه بیست و یک بهمن خونه دایی رضا!( جهت ثبت در تاریخ)
پی نوشت بعد:همه دنبال کادو واسه ولنتاینن من دنبال کادو واسه تولد مامانم هستم که هر سال شب تولدش مصادف میشه با ولنتاین!
پی نوشت بعد بعد: نسرین حین انجام کارش میگه واسه رفیقت چی میخری ولنتاین نزدیکه! میخندم و بهش میگم، پارسال با دختر خاله ام جمع بودیم، شب ولنتاین، مامانم گفت ای بی عرضه ها، شب ولنتاین و همه اتون خونه اید! کلی با هم خندیدیم تا درد کمتر حس کنم!

تلخ

چه تلخن این روزها
چه تلخم این روزها...

پاچه میگیرم

این روزا دلم وقتی میگیره دیگه گرفته، خیال ول کردن هم نداره! فقط کافیه سر سوزن اشاره ای بشه تا بغض کنم. مدتشم طولانیه لامصب! اونقدر زیاده که به چرت و پرت گفتن میرسه! نمیدونم کی میخواد این حال و هوا عوض شه! خودمم خسته شدم بس که اومدم و ناله کردم. دیشب دلم برای خودم میسوخت، یعنی دلم برای قلبم میسوخت! اگه بازش کنن قلب یه آدم پنجاه شصت ساله رو میبینن به جاش! خودم اصلا راضی نیستم از این اوضاع. شروعش کردم تا به روزهای آروم برسم، ولی نمیدونم این روزهای آروم کی میخوان برسن! تجربه ثابت کرده با جایگزینی شاید بشه تسکینش داد، ولی هیچی مثل زمان نمیتونه آثارش رو از یاد ببره! این زمان که میگم منظورم دو یا سه ساله! خلاصه اینکه خودمم حوصله خودم رو ندارم چه برسه به بقیه! یعنی من اینجور وقتا در به در دنبال کار میگردم، بعد که دوباره یه کم آروم شدم بی خیالش میشم! کار خیلی توی روحیه ام تاثیر داره، همین که ذهنمو درگیر میکنه خودش یعنی آرامش نسبی! اینقد کم ظرفیت شدم، اصلا جنبه نوشته و شعر های عاشقانه ندارم! گمونم مریض شدم خودم خبر ندارم

پی نوشت: فقط مرگ میتونه یاد آدمی رو که با تک تک سول های وجودت دوسش داشتی از بین ببره!!!