آخرین دو شنبه سال

دلم واسه وبلاگم تنگ میشه گاهی! ولی اینقد موضوعات زیاد و گوناگون دور و برم بود که این دلتنگی خیلی محسوس نبود. همیشه همینطور بوده، جایگزینی به جای دلتنگی!
عاشق این روزهای آخر سالم، خیابون ها رو دوست دارم، با همه ی شلوغی و ترافیک های بی امانش، وقتی به مردم نگاه میکنم، کلی ذوق میکنم، همه دلشون شاده، همه منتظر سال خوبی هستن، سالی بهتر از سال قبل...

این آخر سالی هم مرگ و میر ول کن نیست! توی این سه چهار تا فوتی که توی این چند روز دیدم، بنده ی خدا دوست مامانم از همه بدتر بود! با وجود چهار تا بچه! خدا رحمتشون کنه.

اصلا انگار نه انگار دو هفته نیست ولم کرده و رفته، باز از دیروز میزبان ویروس خبیث سرما خوردگی شدم. تازه دیروز این ویروس رو به پنج شش نفر دیگه هم دادم. پریروز هم مدام نگار توی بغلم بود و ماچش میکردم، فقط خدا کنه به اون نداده باشم. فکر کنم سر سفره ی هفت سین با صدای گرفته و بینیه چکه کننده بشینم!

آخرش این ور اون ور رفتن مامانم کار دستش داد، جمعه توی میدون شوش کیفش رو گم کرد، حالا یا زدنش یا گمش کرده! پول زیادی توش نبوده ولی حلقه ی بابا و زنجیر و پلاک داداشی توش بوده! زنجیر و پلاک داداشی مال روزیه که به دنیا اومده و قدمت 15 ساله داره، حلقه ی بابا رو بگو! مامان همیشه میزاشت توی کیف پولش که اگه مهمونی یا عروسی رفتیم بابا دستش کنه! واقعا حیف شد. به کلانتری محلش هم گزارش دادیم ولی اگه دزدیده باشنش دیگه امیدی نیست !

پی نوشت: اگر هر چیزی و هر موضوعی رو جایگزین دوست داشتنی هام کنم، مطمئنم هیچ موضوع و هیچ کسی رو نمیتونم جایگزین تو کنم

اضافه نوشت: کلی خانوم شدم توی این چند وقته؛ چند روز پیش سبزه انداختم! هفته ی پیش هم هر چی کیوی ریز و سفت بود رو ترشی انداختم، تازه رسیده هاشم مارمالاد کردم، یعنی دیگه واقعا وقت شوهر دادنمه!