فرود اضطراری

همین الان با ندا حرف زدم، ولی میخوام این دو سه ساعت به روی خودم نیارم و همون پستی که میخواستم بنویسم رو بنویسم، میخواد با گریه بنویسم یا با بغض، بالاخره این روز باید میرسید و رسید!
چند شب پیش، یعنی پریشب، من و مامان و خواهری داشتیم سریال گمشده رو نگاه میکردیم، سریال مسخره ایه، ولی من به عشق اون دو تا وروجک شیطون فیلم رو نگاه میکنم، یعنی من اگه دو تا پسر اینجوری داشتم حتما دیوونه میشدم، داشتم میگفتم، ما خونه امون شرقه خب، ولی گه گداری پیش اومده که صدای هواپیما رو بشنویم، اونم خیلی گذرا و اتفاقی؛ پریشب که داشتیم فیلم میدیدیم، از همون صداهای هواپیما رو شنیدیم که خفیف بود، بعد همینطور این صدا به ما نزدیک و نزدیک تر شد و بلند و بلندتر! من و خواهری یهو رفتیم در اتاق رو باز کردیم و به آسمون نگاه کردیم، هیچ چیز دیده نمیشد، ولی صدا اونقدر بلند بود که اگه در اون لحظه جیغ هم میزدیم، کسی صدامونو نمیشنید، دیگه صدا اونقدر شدید شد که مامان ترسید و ما رو کرد توی اتاق ، داشتیم سکته میکردیم، خواهری گفت الانه که صدای انفجار بیاد، مامان گفت یعنی تکه هاش به اینجا هم برخورد میکنه؟ خلاصه ما هر سه زرد کرده بودیم که کم کم صدا خفیف شد! و حدود یک ربع بعد از صدا خبری نبود، ما داشتیم همچنان واسه خودمون از استدلالهامون حرف میزدیم و آب قند میخوردیم. ما به هر کی رسیدیم و پرسیدیم هیچ کس نشنیده بود، ولی من صدای همسایه امون رو شنیدم که میگفت من گفتم جنگ شده! امروز که داداشی از مدرسه اومد، گفت پریشب یه هواپیما توی دوشان تپه فرود اضطراری کرده، گفت خلبان خیلی ماهر بوده و نزدیک بوده سقوط کنه ولی خودش رو به منطقه نظامی رسونده! فکر کنم دوشان تپه همون منطقه نظامی باشه که نرسیده به پارک سرخه حصاره! خلاصه که ما داشتیم جزو شهدای سوانح هواپیمایی میشدیم ولی نشدیم!

پی نوشت: امروز هم یکی از تلخ ترین روزهای تاریخه! روزی که مطمئنم وقتی توی تقویم نگاهش کنم، حتما قیافه ام رو توی هم میکنه و یاد خاطرات تلخ و شیرین میافتم! امروز یعنی 29 دی ماه 89، قراره پایان اتفاق شیرینی باشه که توی 13 آذر 87 افتاد!