دیشب قبل از اینکه بخوابم، کتاب صد سال تنهایی رو از توی قفسه ی کتاب ها برداشتم، همون موقع بود که فهمیدم چند صفحه بیشتر نمونده تا تموم بشه. عزمم رو جذب کردم تا اینکه تمومش کنم،خوبیه کتاب این بود که هر فصلش قشنگ خوراک یک شب بود. همینطور خوندم و خوندم تا رسیدم به آخرش، خب همون موقع که کتاب رو شروع کردم گفتم که توصیه نمیکنم بخونید، و الان که کتاب رو تموم کردم باید بگم در کل کتاب بی بندو باری بود، ولی... ولی پایان بینظیر و محشری داشت، شاید هم من اینطور فکر میکنم، ولی باید اعتراف کنم از خوندن پنج شش صفحه آخر واقعا غافلگیر شدم. این جور پایان ها فقط از یک نویسنده با مهارت بر میاد! کتاب حجیمی بود از نظر تعداد صفحه، ولی روان و ساده از نظر محتوا! وقایع شش نسل از یک خونواده رو ترسیم کرده بود که خونواده بی بند و باری بودن، البته توی اون شرایط و اون سالهای اسپانیا و بیشتر کشور های اروپایی، گمونم کار غیر اخلاقی و حادی نبوده، یه جورایی بعد از خوندن کامل کتاب میفهمی که چقدر عنوان کتاب برازنده ی کل داستان بود، اون حس تنهایی رو از ته قلبت درک میکنی، داستان محور خاصی نداشت که کل کتاب رو در بر بگیره، شاید موضوعات مربوط به افراد میشد و با مرگشون تموم میشد. شخصیت اورسولا و سرهنگ آئورلیانو بوئندیا هم دوست داشتم خلاصه که اگه تشنه ی خوندن یک پایان زیبا و بینظیر هستید، پیشنهاد میکنم که بخونید!
پی نوشت:از اونجایی که دختر هنرمندی هستم، این گل سر و تل رو بافتم، کلی هم ذوقشو بردم.
عززززززززم نه عظم: به معنای اراده
بعدش قربونت برم با اون همه هنرمندی
اتفاقا شک داشتم کدومشه، الان درستش میکنم
فدات شم خب
منم شروع کردم خووندن صدسال تنهاییو
:) آخرش خوب بود
ببین آبجی، تکلیف ما رو روشن کن، بخونیمش یا نه؟ نخونیم فردا باز زیر سرمون بلند شه و... که اون وقت آه مامانمون دومن شما رو می‌گیره؟
ببین داداش من! شما اول کارای پایان نامه ات رو تموم کن، بعد اگه دیدی خیلی بی کاری و واقعا کتاب دیگه ای نیست که بخونی، اون موقع میتونی گریزی بزنی به این کتاب!